Wierzyć/nie wierzyć - Jezus Chrystus (Strona 2 z 2)

CZY CZŁOWIEK MA NIEŚMIERTELNĄ DUSZĘ?

Pochodzenie tego mitu: „Filozofowie wczesnego chrześcijaństwa przyswoili sobie greckie pojęcie nieśmiertelności duszy i przypisywali jej właściwość stworzenia przez Boga, który wlewa ją w ciało w momencie poczęcia” (Britannica — edycja polska, tom 10, strona 68).

Co mówi Biblia? „Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezechiela 18:4, Biblia gdańska).

O stworzeniu pierwszej duszy ludzkiej czytamy w Biblii: „Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą” (Rodzaju 2:7).

Hebrajskie słowo néfesz, tłumaczone na „dusza”, dosłownie znaczy „oddychający”. Kiedy Bóg stworzył pierwszego człowieka, Adama, nie dał mu nieśmiertelnej duszy, lecz siłę życiową, podtrzymywaną przez oddech. A zatem „dusza” w sensie biblijnym to CAŁA ŻYWA ISTOTA. Gdy dusza traci siłę życiową pochodzącą od Boga, wówczas umiera (Rodzaju 3:19; Ezechiela 18:20).

Nauka o nieśmiertelności duszy rodziła pytania: Dokąd idą dusze zmarłych? Jaki jest los dusz ludzi, którzy wyrządzali zło? Zaakceptowanie przez chrześcijaństwo mitu o duszy nieśmiertelnej utorowało drogę kolejnemu mitowi — o ogniu piekielnym.

Kaznodziei 3:19 "Jest bowiem coś, co się przytrafia synom ludzkim, i coś, co się przytrafia zwierzęciu, a przytrafia im się to samo. Jak umiera ono, tak i on umiera; i wszyscy mają jednego ducha, tak iż nie ma żadnej przewagi człowieka nad zwierzęciem, bo wszystko jest marnością. "

Dzieje 3:23 "Doprawdy, każda dusza, która by nie słuchała owego Proroka, zostanie doszczętnie wytępiona spośród ludu’

FAKT: W chwili śmierci człowiek przestaje istnieć

GDZIE SĄ UMARLI?

Jak rzekł mądry król Salomon, „żyjący są świadomi tego, że umrą” (Kaznodziei 9:5). Chociaż więc staramy się jak najbardziej przedłużyć swe życie, to nieraz myślimy, co nas czeka po śmierci.

Gdy ktoś umiera, jego bliskich ogarnia rozpacz. Mogą się zastanawiać: „Co się teraz z nim dzieje? Czy nie cierpi? Czy będzie nad nami czuwał? Czy można mu jakoś pomóc? Czy kiedyś jeszcze go zobaczymy?”

Religie świata udzielają na te pytania różnych odpowiedzi. Niektóre uczą, że dobrzy idą do nieba, a źli będą znosić wieczne męki w ogniu. Inne twierdzą, że w chwili śmierci człowiek przechodzi do świata duchów, by dołączyć do przodków. Są też takie, które głoszą, że umarli trafiają do zaświatów, gdzie czeka ich sąd, a następnie narodziny w innym ciele, czyli reinkarnacja.

Wszystkie te nauki religijne mają jedną wspólną cechę — opierają się na twierdzeniu, że po śmierci człowieka jakaś jego cząstka nadal żyje. Według prawie każdej religii, wyznawanej dawniej i dziś, ludzie po śmierci żyją wiecznie — mogą widzieć, słyszeć i myśleć.

Ale czy to możliwe? Wiadomo, że funkcjonowanie naszych zmysłów, podobnie jak myślenie, ma związek z pracą mózgu. Wraz ze śmiercią danej osoby jej mózg przestaje działać. A zatem jej wspomnienia, uczucia i zmysły nie funkcjonują dalej w jakiś niepojęty sposób, gdyż nie mogą przetrwać śmierci mózgu.

CO NAPRAWDĘ DZIEJE SIĘ PO ŚMIERCI?

Jehowa, Stwórca mózgu, dobrze wie, co się dzieje z ludźmi po śmierci. Zna prawdę o stanie umarłych i wyjawia ją w swoim Słowie, Biblii. Zawarł tam prostą naukę: Kiedy człowiek umiera, przestaje istnieć. Śmierć jest przeciwieństwem życia. Umarli nie widzą, nie słyszą ani nie myślą. Po śmierci ciała nie pozostaje żywa żadna cząstka człowieka. Ludzie nie mają duszy nieśmiertelnej.

Gdy Salomon napisał, że żyjący wiedzą, iż mają umrzeć, zaraz dodał: „Umarli nie są świadomi niczego”. Następnie szerzej omówił tę podstawową prawdę. Wspomniał, że umarli nie mogą kochać ani nienawidzić i że w grobie „nie ma pracy ani snucia planów, ani poznania, ani mądrości” (Kaznodziei 9:5, 6, 10). Również według Psalmu 146:4 gdy człowiek umiera, „giną jego myśli”. Jest więc śmiertelny i nie żyje dalej po śmierci ciała. Życie ludzkie przypomina płomień świecy. Kiedy płomień zgaśnie, nigdzie się nie przenosi. Po prostu go nie ma.

CO O ŚMIERCI MÓWIŁ JEZUS

O stanie umarłych mówił też Jezus Chrystus. Gdy usłyszał o śmierci Łazarza, człowieka bardzo mu bliskiego, powiedział do uczniów: „Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek”. Oni jednak pomyśleli, że Łazarz zapadł w krzepiący sen i po chorobie wraca do zdrowia. Tymczasem Jezus miał na myśli co innego. Wyjaśnił: „Łazarz umarł” (Jana 11:11-14).

Zwróćmy uwagę, że Jezus przyrównał śmierć do odpoczynku i snu. Łazarz nie trafił do nieba ani do ognistego piekła. Nie spotkał się z aniołami ani ze swymi przodkami. Nie urodził się ponownie w innym ciele. Kiedy umarł, niejako udał się na spoczynek — jak gdyby głęboko zasnął i nic mu się nie śniło. Nie jest to zresztą jedyne miejsce w Biblii, gdzie śmierć zestawiono ze snem. Na przykład o ukamienowanym Szczepanie czytamy, że „zapadł w sen śmierci” (Dzieje 7:60).

To samo napisał o niektórych współczesnych mu ludziach apostoł Paweł (1 Koryntian 15:6).

CZY MIEJSCEM DOCELOWYM LUDZKOŚCI JEST NIEBO?

„Co się tyczy niebios — niebiosa należą do Jehowy, lecz ziemię dał synom ludzkim” (Psalm 115:16).

CO MÓWI BIBLIA: Niebo należy do Boga, ale dla człowieka przeznaczona jest Ziemia. Biblia wspomina o „przyszłej zamieszkanej ziemi” (Hebrajczyków 2:5). Jeśli chodzi o niebo, jako pierwszy wstąpił tam Jezus. W Biblii czytamy też o niewielkiej grupie innych osób, które pójdą do nieba w konkretnym celu — wraz z Jezusem będą „królować nad ziemią” (Objawienie 5:9, 10; Łukasza 12:32; Jana 3:13).

DLACZEGO WARTO ZNAĆ ODPOWIEDŹ: Pogląd, że wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba, koliduje z tym, czego naprawdę uczy Biblia. Gdyby Bóg miał zabrać tam wszystkich dobrych ludzi, oznaczałoby to, że nie zdołał zrealizować swojego zamierzenia co do Ziemi i że Jego obietnice dotyczące życia wiecznego na niej były kłamstwem. Tymczasem Słowo Boże zapewnia: „Pokładaj nadzieję w Jehowie i trzymaj się jego drogi, a on cię wywyższy, byś posiadł ziemię” (Psalm 37:34).

CZY UMARLI ZACHOWUJĄ ŚWIADOMOŚĆ?

Biblia oznajmia, że „umarli nie są świadomi niczego” i że są „bezsilni w śmierci” (Kaznodziei 9:5; Izajasza 26:14). Mówiąc o pierwszym człowieku, Adamie, wyjaśnia: „Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą” (Rodzaju 2:7).

Warto zauważyć, że Adam został stworzony jako dusza, czyli żywa istota. Według Biblii nie otrzymał duszy, która mogłaby żyć w oderwaniu od jego ciała. Wskutek popełnionego grzechu umarł — stał się „zmarłą duszą” (Liczb 6:6). Ponadto w Piśmie Świętym czytamy, że „dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezechiela 18:4). Po Adamie wszyscy odziedziczyliśmy grzech i niedoskonałość. A zatem kiedy umiera człowiek, umiera także dusza (Rzymian 5:12).

Biblia nie opisuje stanu umarłych za pomocą jakichś tajemniczych określeń; używa zrozumiałych dla nas sformułowań, na przykład mówi o ‛zapadnięciu w sen śmierci’ (Psalm 13:3). Pewnego razu Jezus powiedział o 12-letniej dziewczynce: „Nie umarła, lecz śpi”. Chociaż ludzie „zaczęli się z niego pogardliwie śmiać, gdyż wiedzieli, że umarła”, Jezus, jak podaje Biblia, obudził ją ze snu śmierci (Łukasza 8:51-54).

Co znamienne, Biblia nigdzie nie naucza o duszy żyjącej po śmierci człowieka. Nie ma więc podstaw, by bać się zmarłych. Skąd się zatem wzięło tak rozpowszechnione przekonanie, jakoby po śmierci jakaś cząstka nas nadal istniała? I z czego wynika strach przed zmarłymi?

KŁAMSTWO KTÓRE ZWIODŁO ŚWIAT

Religie fałszywe upowszechniają pogląd, że z chwilą śmierci ludzie w rzeczywistości nie umierają. Już tysiące lat temu nauka o nieśmiertelności duszy zaczęła się rozprzestrzeniać po całym świecie. W rezultacie, gdy umierali niektórzy władcy — na przykład egipscy faraonowie — zabijano ich niewolników, żeby usługiwali im w przyszłym życiu.

Wielu ludziom wmówiono, że nękają ich rozgniewane dusze lub duchy zmarłych krewnych albo innych osób. Jednak z Pisma Świętego wyraźnie wynika, że to nieprawda. Kryją się za tym niewidzialne istoty duchowe zwane demonami, które lubują się w dręczeniu i straszeniu ludzi (Łukasza 9:37-43; Efezjan 6:11, 12).

Szatan, nazwany w Piśmie Świętym „ojcem kłamstwa”, „ciągle się przeobraża w anioła światła”. Wespół z demonami „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (Jana 8:44; 2 Koryntian 11:14; Objawienie 12:9). To on wymyślił kłamstwo, że dusza jest nieśmiertelna i może szkodzić żywym.

Jednakże osoby wierzące Biblii nie dają się zwieść takim kłamstwom. Poznały zakusy Szatana, który podstępnie chce wpoić ludziom przekonanie, że można się porozumiewać ze zmarłymi. W rzeczywistości jest tak, jak mówi Biblia: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5). Jak to dobrze, że Słowo Boże przedstawia prawdę o stanie umarłych! (Jana 8:32).

CZY ŹLI CIERPIĄ MĘKI W PIEKLE?

Co mówi Biblia? „Żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą (...). Bo nie ma żadnej czynności ni rozumienia, ani poznania, ani mądrości w Szeolu, do którego ty zdążasz” (Koheleta [Kaznodziei] 9:5, 10, Biblia Tysiąclecia).

Użyte tu hebrajskie słowo sze’òl — określające miejsce, gdzie trafiają zmarli — jest w niektórych przekładach Biblii tłumaczone na „piekło”.

Psalm 146:3, 4 "Nie pokładajcie ufności w dostojnikach ani w synu ziemskiego człowieka, do którego nie należy wybawienie. 4 Duch jego uchodzi, a on wraca do swej ziemi; w tymże dniu giną jego myśli. "

Rzymian 6:7 "Bo kto umarł, został uwolniony od swego grzechu. "

Rzymian 6:23 "Albowiem zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana. "

Co powyższe wersety biblijne mówią o stanie umarłych?

Czy cierpią oni w Szeolu męki, pokutując za swoje grzechy? Nie, bo czytamy, że ‛niczego nie wiedzą’.

Właśnie dlatego ciężko chory patriarcha Hiob w udręce błagał Boga, aby go „zakrył w piekle [po hebrajsku sze’òl]” (Joba [Hioba] 14:13, Wujek 1599).

Jaki sens miałaby jego prośba, gdyby w Szeolu miał zaznawać wiecznych męczarni?

W ujęciu biblijnym piekło to po prostu wspólny grób wszystkich ludzi, gdzie nie ma żadnej aktywności.

Czy ta definicja piekła nie wydaje się bardziej logiczna i zgodna z całym z Pismem Świętym? Czy jakiś grzech człowieka — choćby najgorszy — mógłby skłonić Boga miłości, żeby torturował winowajcę w nieskończoność? (1 Jana 4:8). (jw org)

Ostatnio edytowany przez marzena56 (2014-12-31 22:54:44)